Zω μερικώς στο χθες και μερικώς στο σήμερα. Παραδέχομαι ότι το vintage είναι τρόπος ζωής, όχι απλά ένα στύλ. Όχι που το θυμήθηκαν όλοι ξαφνικά, επειδή η μόδα στέρεψε από ιδέες και έγινε μάλλον ανιαρή και ανούσια, αναμασώντας το παλιό, καλό και δοκιμασμένο.

Οι αναζητήσεις μου, η επιστήμη, οι σπουδές, η οικογενειακή ζωή, η ανατροφή ενός υπέροχου παιδιού, δεν κατάφεραν ποτέ να με αποσπάσουν από την εμμονή μου με τη μόδα και το styling. Το εισήγαγα επιτυχώς και στο τομέα εισαγωγής επίπλων και διακοσμητικών αντικειμένων, όπου εργάστηκα για πολλά χρόνια, "αγκαλιά" με τους ιταλούς designers που πάντα με διδάσκουν, αλλά και πολλούς άλλους. Ανακάλυψα με έκπληξη ότι το bauhaus για παράδειγμα, έχει εφαρμογές και στη μόδα και το αντίστροφο. Δεν σκοπεύω να σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι ένα φόρεμα του Halston, ή το πρώτο ταγιεράκι της Coco. Έτσι, για συλλεκτικούς λόγους...